Na ziemi

Znowu przyszła po kryjomu, do zarośniętego

wrzosem kopczyka. Zleciały się za nią

ptaszyska, przycupnęły. Słuchają, jak święta

Mario, łaskiś pełna płynie z jej z ust, jak łzy.

Krzyża nie ma i nie będzie - ile to już lat uparcie

powtarza. Z posklejanej fotografii śmieje się

do niej szczerbaty chłopczyk w płóciennej koszuli.

Tutaj mam cię żywego, synku.

W ziemi pogrzebała znaleziony na bagnach

trzewik, drewnianego konika, koszulkę

od chrztu i obrazek z Bozią, bo to teraz święte

miejsce. Odtąd zachodzi tu co dnia i czeka.

Wczoraj przyśnili jej się synowie,

 wszyscy.