Na dotyk

Gustaw trzyma na kolanach wielki bochen

chleba, dotyka. Wydaje mu się, że to

policzek dziecka, kiedy głaszcze ciepłą skórę:

będę cię jadł tak, żeby nie bolało - mruczy

i wdycha zapach. Już się nie boi wypełnionego

raz w tygodniu kosza. Ktoś o nim myśli.

Gdy od wioski słychać dzwony, a na skraju

lasu leży owinięty płótnem drożdżowy placek,

Gustaw czuje, że to nie jest zwyczajny dzień.

W jego życiu pojawiła się prawdziwa niedziela

i robi mu się jakoś słodko i wtedy nic nie robi.