Wiem

 

Wiem coraz mniej.

 

Może  tak ma być , może ulatnia się

wszystko, co mnie zżera i psuje krew?

 

Dzikie wysypisko budowane przez lata

samo zaczęło robić ze sobą porządek.

Czegoś już nie kocham, nie wyznaję,

przestałam nad kimś płakać, po co mi

cudze emocje? Starzeję się dobrowolnie

i już nie muszę niczego odczarowywać.

 

Pamięć absolutna nie jest cacy, już nie.

 

Wiem coraz mniej.

 

Czy się tym martwię? Jeszcze nie mam

pojęcia o czym nie chciałabym zapomnieć

albo już zapomniałam. Na razie jestem ze sobą

na obserwacji, założyłam kartę pamięci

i czekam. Przybywa notatek, które może

coś rozwiążą, ale się nie spinam. Po cholerę.

 

Swoje i tak wiem.