niedziela, 21 czerwca 2015

Zamieć




Popękaliśmy, chłopcy i dziewczyny - jednych
te wstrząsy zmiotły do ostatniego paprocha,
inni wyprowadzili się z siebie w pośpiechu.

Zeszli się najniżej, jak mogli i ukryli tam, gdzie
horyzont nie odwraca się do nikogo plecami.
Podobno jest takie miejsce, o którym mówią,
że tylko tutaj odprawia się  samoleczenie.
Każdy drąży swój własny tunel i przechodzi
na drugą stronę, niosąc w sobie ćmiący ból;
taki, co jednak coś zabija, ale wciąż jest czucie 
i puls. Umarło w nas tyle, że można z tym jeszcze
żyć. Uprawiać teatr kukiełkowy i zbierać oklaski.

1 komentarz:

  1. umarło w nas tyle, że można z tym jeszcze żyć...........
    JBZ

    OdpowiedzUsuń